De typische zomerverblijven hebben balkonnetjes die als honingraten zijn opgebouwd. Tussen het vele aangelegde groen dringen de kokette vormen van de stad zich al van verre aan je op. Een stad bovendien met veel schaduwrijke wandelpaden, fleurige bloemperken, sfeervolle winkelstraatjes en kilometers lange, fluweelzacht zandstranden om lekker bruin te bakken.

Een geliefd vakantieoord voor de Fransen zelf, maar ook steeds meer Vlaamse toeristen kom je er tegen. Boeiende plaatsen in de omgeving als Montpellier, Nîmes en Lunel, maken La Grande Motte bovendien tot een geschikte uitvalsbasis voor tal van avontuurlijke uitstapjes in dit zeer afwisselend gebied.

Een vakantie lustoord in de ware zin des woords, in de zomermaanden bevolkt door zo'n 60.000 mensen; bewoners en toeristen, verdeeld over flatgebouwen, villa's, en campings. Het geheel levendig omrankt met rijen winkeltjes, bars, restaurants, pizzeria's en ijssalons. Oprijzend uit een uitgestrekt moerasgebied dat de Staat in 1960 aankocht van particulieren.

In 1965 verschenen Nederlandse baggeraars in deze woestenij. Enorme zandzuigers deden grommend en ratelend hun werk; uit het drassige gebied werden duizenden kubieke meters water en zand opgeslokt en via een stelsel van pijpleidingen weer te worden uitgespuwd op plaatsen aan zee, die opgehoogd moesten worden. Bulldozers egaliseerden de bergen aangevoerde grond, met als uiteindelijk gevolg dat in dit territorium aan de Middellandse Zee de mooist denkbare stranden ontstonden.

De Franse regering in Parijs stak miljarden francs in de bouw van La Grande Motte, handelend volgens het principe dat men bereid moet zijn een visje uit te gooien om een kabeljauw te kunnen vangen. La Grande Motte werd bewust gesitueerd op een cruciaal punt in de drukste vakantieroute naar Spanje, in de hoop van die rijke passantenstroom op het laatste traject nog een graantje te kunnen meepikken.

Het opzetten van een dergelijke "vakantieval" had heel wat voeten in de aarde. Zo wemelde het van de muskieten in de moerassen van de Languedoc. Maar liefst 41 soorten, waaronder heel gemene, zoemden hier bloeddorstig rond. Welke bestrijdingsmiddelen ook werden aangewend; de miljoenen insecten staken telkenmale toch weer hun venijnige kopjes op, kennelijk kracht puttend uit het geloof dat duizenden schaars geklede badgasten weldra hun doelwit zouden zijn.

Eerst met het massaal verdelgen van de muggenlarven met behulp van organische preparaten, delfden de muggen definitief het onderspit. Die aanpak bij de bron bleek zo rigoureus dat in La Grande Motte, tot op de dag van vandaag, zich geen mug meer vertoont, ja zelfs vliegen hier nu een rariteit zijn.

Krekels

Nog wel in bomen op veel plaatsen langs de weg roeren zich de krekels; een stationair fibrerend geluid van ontelbare in het zonlicht opgewonden diertjes. Een koorzang die past bij het ruisen van de zee, het ontkurken van een fles wijn en het aansnijden van een krakend vers stokbrood.

Toen de Nederlanders hun aandeel aan de bouw van La Grande Motte hadden geleverd, de wegenaanleg zijn beslag had gevonden, en maar liefst 650.000 kubieke meter ontgonnen grond van een weelderige beplanting was voorzien, verschenen als bijtjes rond de honingpot de projectontwikkelaars ten tonele.

In hoog tempo verrezen nu tal van flatgebouwen, villa's, winkels en ontspanningscentra in dit eens zo desolate gebied. De bouw van la Grande Motte betekende voor acht Franse architecten de kans van hun leven. Onder leiding van hun collega Jean Balladur, mochten zij aan de tekentafels hun fantasie volledig de vrije loop laten. En omdat de handreiking naar Amor bij dit warmbloedig volk nimmer valt weg te denken, is met La Grande Motte een stad ontstaan, rijk aan vrouwelijk glooiende lijnen in maagdelijk witte kleuren.

Een stijl, zo afwijkend in bouw van de rest in het land, dat La Grande Motte in de waardering spontane bewondering, dan wel totale afwijzing oogst. In 1967 werd de gloednieuwe badplaats door de Franse president De Gaulle in gebruik gesteld, maar het zou toch nog acht jaar duren alvorens La Grande Motte zijn definitieve vorm had verkregen.

In juni en juli vullen de straten zich met de zoete geur van de paars bloeiende lavendel in de vele perken van de stad. Populieren, pijnbomen en cipressen schenken de voorbijgangers rijkelijk schaduw bij zomerse temperaturen van 25 tot 30 gaden. Een vrijwel voortdurend samenspel van wuivende takken en een beetje wind-uit-zee zorgen bovendien voor een ideaal vakantie-klimaat.

Vertier

Langs de strandpromenades rijgen de restaurants met terrasjes zich aaneen. Alle appartementen beschikken over eigen zwembaden. In veel gevallen zelfs een eigen badmeester die zorgt voor toezicht en onderhoud. Voor nog meer vertier zorgen in La Grande Motte bioscopen, discotheken, tennisbanen, mini-golfbanen en een luxueuze casino. Voor de kinderen worden regelmatig circusvoorstellingen gegeven.

Het beroemde golfterrein van La Grande Motte met maar liefst 3 golfbanen straalt een welgekomen rust uit. Rond dit golfterrein zijn er prachtige villas gebouwd en bewoond door bekende Franse media persoonlijkheden. Die groene long strekt zich uit tot l'etang du ponant. Dit meer heeft een kleine plezierhaven en men vindt er talrijke terrasjes met restaurants en en grote 'jeu de boule' terrein.

Op tal van terrasjes aan zee klinkt live-muziek. Een Spaanse groep danst en speelt met verve de Flamenco. Ritmisch handgeklap begeleidt het fibreren der gitaren. De restaurants aan de boulevards trekken nog laat eters. Een kok, getooid met hoge witte muts, schept in een kolossale pan een berg met mosselen om; een roffelend werkje dat hij uitvoert op een vuur temidden van de tafeltjes met hongerige gasten. Die vergapen zich aan het ritueel hoe de dampende schelpdieren telkenmale met wijn worden overgoten en een forse lik crème fraîche, laurier en peper uit de molen krijgen toegevoegd.

Windsurfen

In zee bij La Grande Motte kun je ook goed snorkelen want het water is er schoon en helder. Een mooie, jonge Française doet hier goede zaken met een windsurfschool. Op het strand krijg je koffie, popcorn en donuts aangeboden door verkopers, die al die etenswaar in grote manden aan een riem om hun nek dragen. Sommige duwen over het harde zand langs de vloedlijn een rijkelijk met vlaggen en parasols versierd karretje met ijs en andere consumptie-waar voor zich uit. Je hoort ze al van verre roepen: " Glace à la glace, Chocola glacé ", op een zangerige, opgewekte toon, alsof dit zwoegen in het hete zand, onder de blakende zon, onvermoede arbeidsvreugde met zich meebrengt.

Henk De Koning